Kościół wzmiankowany był po raz pierwszy w 1268 roku jako filialny kościoła w Pełcznicy. Budowla obecna wzniesiona została w XIV wieku, restaurowana na przełomie XIX i XX wieku, remontowana w 1965 roku. Kościół jest murowany z kamienia, jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium, od południa dostawiona została kwadratowa wieża, w wyższych kondygnacjach przechodząca w ośmiobok, kryta hełmem. Budowla w całości kryta jest sklepieniem sieciowym . Fasada zachodnia zwieńczona jest późnogotyckim szczytem sterczynowym.
Kościół wzniesiono ok. 1300 roku w obowiązującym wówczas stylu gotyckim. Wiek XVI przyniósł zmianę architektoniczną- do kompozycji całości wprowadzono elementy renesansowe, by ostatecznie w 1846 roku zastąpić je rysem charakterystycznym dla zdobnictwa barokowego. Cechą szczególną jest zachowany nad sklepieniem szereg strzelnic klinowych, pochodzących z I połowy XVII wieku, co nadało całości charakter obronny. We wnętrzu świątyni znajduje się renesansowa skarbonka z piaskowca, XVIII- wieczna chrzcielnica, dwukondygnacyjna empora organowa.
Bojanicka świątynia została wzniesiona w późnogotyckim stylu. Później na jej rysy nałożyły się wpływy baroku. W 1799 roku budowle powiększono o zakrystię. Kościół jest murowany. Ponad świątynię wyrasta ośmioboczna sygnaturka zwieńczona hełmem. Wnętrze ożywia bogata polichromia z motywami roślinnymi, która rozkwita na stropie oraz późnobarokowy ołtarz.
Obecna realizacja gotyckiego kościoła została wykonana ok. 1476 roku a później przebudowana w latach 1613 i 1689 oraz restaurowana w 1903 i 1959 roku. Do rzędu unikatowych należy drewniany strop ozdobiony malowidłami o tematyce roślinnej. Kunsztowne dzieła baroku stanowią istotny element wyposażenia wnętrz np. ambona, na której przedstawiono postaci czterech ewangelistów oraz stalle.
Wznoszący się obecnie kościół o cechach gotyckich powstał w XVI wieku. Datą granicząca w dziejach świątyni był rok 1846- wówczas budynek strawił pożar. Kościół został rychło odbudowany. Na uwagę zasługują kamienne sakramentarium oraz symboliczny dzwon Pokoju i Pojednania. Do 1975 roku kościół był wyłączony z użytku publicznego.
Kościół filialny wzniesiony w 1909 roku, o czym zaświadcza data na chorągiewce. Posiada formę neoromańską, jest orientowany i założony na planie prostokąta z salowym wnętrzem oraz pięciobocznie zamkniętym prezbiterium.
Ten kościół z kamienia nosi znamiona stylu gotycko- renesansowego. Najstarsze części budowli pochodzą z połowy XVI wieku. We wnętrzu nie sposób pominąć gotyckiego portalu z piaskowca i żelaznych drzwi z XVI wieku oraz stacji Drogi Krzyżowej.
W XIX wieku poza południową granica cmentarza wzniesiono pierwotnie ewangelicki, a obecnie katolicki kościół pw. św. Józefa Oblubieńca. W ołtarzu głównym znajduje się jego figura.
Jest to świątynia neogotycka. Pierwotnie kościół był prawdopodobnie drewniany- z upływem lat dokonano wielokrotnej przebudowy świątyni. Obecnie kościół jest murowany, posiada cechy stylu neogotyckiego. W latach 1988- 1992 został rozbudowany- wzniesiono nawy boczne i przód świątyni.
Świątynię wzniesiono ok. 1219 roku w stylu romańskim. Na początku XVI wieku poddano ją przebudowie, nadając jej rozpoznawalne cechy stylu gotyckiego. W prezbiterium, podbitym drewnianym stropem, znajduje się barokowy ołtarz główny. Całości wystroju dopełniają organy.
Kościół prawdopodobnie zbudowana w końcu XIV wieku a rozbudowano i konsekrowano w 1491 roku. Późnośredniowieczna świątynie w roku 1552 rozbudował o zakrystię i wieżę Jakub Droschius. Do dziś funkcjonują tam 12- głosowe organy. W prezbiterium znajduje się neogotycki ołtarz główny. Ołtarz boczny reprezentuje styl rokoko.
Budowla została wzniesiona na przełomie XV i XVI stulecia. Pierwotnie świątynia była jednonawowa. Obecnie jest wzniesiona z kamienia łamanego na planie krzyża greckiego. Wnętrze zdobią głównie nagrobki pochodzące z XVI- XVII wieku.