Powstanie świątyni wiąże się z wojna trzydziestoletnią i postanowieniami traktatu westfalskiego na mocy, którego śląscy luteranie mogli wybudować trzy kościoły w Świdnicy, Jaworze i Głogowie. Kościół Pokoju w Świdnicy wybudowany jest na planie krzyża greckiego, znajdują się w nim dwie kondygnacje empor, dzięki czemu może pomieścić nawet 7,5 tyś. Osób. W środku znajduje się barokowy ołtarz i ambona oraz dwa zespoły organowe. Wpisany na listę UNESCO.
W 1981 roku na placu budowy rozpostarł swoje ramiona krzyż- wyznaczając duchową przestrzeń świdnickiego kościoła, który wzniesiono na planie ośmioboku. Świątynia otworzyła swoje podwoje na wiernych w 1994 roku. Wystrój wnętrza : stacje Drogi Krzyżowej, rzeźby „Chrztu Chrystusa w rzecze Jordan" oraz „Chrystusa Zmartwychwstałego" powstały w pracowni Mieczysława Hańderka.
Świątynia powstała w XVIII wieku jako kościół klasztorny sióstr urszulanek. Kościół został wzniesiony w późnobarokowym stylu. W ołtarzu głównym umieszczono obraz św. Józefa z Dzieciątkiem. Zachwyt wzbudzają rokokowe balustrady na chórze organowym, kraty przy lożach zakonnic oraz ambona datowana na 1780 rok.
Pracę nad budową rozpoczęto wiosną 1989 roku. We wnętrzu świątyni znajduje się współczesna rzeźba Chrystusa. Wystroju wnętrza dopełniają dwa współczesne płótna- jedno przedstawia Jezusa Miłosiernego, a drugie- Czarną Madonnę zasiadającą na jasnogórskim tronie.
Kościół wzniesiono w latach 1905-1907. Mieszkańcy większość prac wykonali w czynie społecznym. W kolejnych latach dzięki ofiarności parafian kościół wzbogacił się między innymi o nowe witraże. W 2006 roku w oknach prezbiterium pojawiły się „szklane obrazy" przedstawiające czterech ewangelistów. Zadbano również o remont wieży kościoła.
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z XVIII wieku. Początkowo był to klasztor Cystersów, który w 1730 roku został przekształcony w kościół. Najstarsza częścią świątyni jest nawa główna i chór zakończony półokrągłą absydą.
Kościół znajduje się w dawnej siedzibie sióstr elżbietanek w dzielnicy Kraszewice. Wnętrze wykonane jest w stylu neogotyckim. W prezbiterium stanął ołtarz główny poświęcony Sercu Jezusowemu. Dwa ołtarze boczne miały służyć kultywowaniu czci dla św. Józefa i Najświętszej Maryi Panny.
Kaplica powstała z wyremontowanego budynku gospodarczego- popegeerowskiej stodoły. Prace rozpoczęto w marcu 2005 roku a zakończono 5 listopada tegoż roku uroczystym błogosławieństwem Biskupa Ignacego Deca.
Jest to obecnie kościół pomocniczy parafii katedralnej. Powstał w roku 1267. Wewnątrz przeważa wyposażenie barokowe i klasycystyczne. Od roku 2007 w zespole poklasztornym ma swoją siedzibę Caritas Diecezji Świdnickiej.
Fundację świdnickiej katedry przypisuje się księciu Bolkowi II, podając jako datę wzniesienia 1330 r. Dwie dekady później ukończono budowę gotyckiego prezbiterium. Dalsze prace trwały przez kolejny wiek i zostały zwieńczone w 1525 r. postawieniem jednej z dwóch planowanych wież. Jest ona najwyższa na Śląsku- 101,5 m.
Kościół wzmiankowany był po raz pierwszy w 1268 roku jako filialny kościoła w Pełcznicy. Budowla obecna wzniesiona została w XIV wieku, restaurowana na przełomie XIX i XX wieku, remontowana w 1965 roku. Kościół jest murowany z kamienia, jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium, od południa dostawiona została kwadratowa wieża, w wyższych kondygnacjach przechodząca w ośmiobok, kryta hełmem. Budowla w całości kryta jest sklepieniem sieciowym . Fasada zachodnia zwieńczona jest późnogotyckim szczytem sterczynowym.
Kościół wzniesiono ok. 1300 roku w obowiązującym wówczas stylu gotyckim. Wiek XVI przyniósł zmianę architektoniczną- do kompozycji całości wprowadzono elementy renesansowe, by ostatecznie w 1846 roku zastąpić je rysem charakterystycznym dla zdobnictwa barokowego. Cechą szczególną jest zachowany nad sklepieniem szereg strzelnic klinowych, pochodzących z I połowy XVII wieku, co nadało całości charakter obronny. We wnętrzu świątyni znajduje się renesansowa skarbonka z piaskowca, XVIII- wieczna chrzcielnica, dwukondygnacyjna empora organowa.
Bojanicka świątynia została wzniesiona w późnogotyckim stylu. Później na jej rysy nałożyły się wpływy baroku. W 1799 roku budowle powiększono o zakrystię. Kościół jest murowany. Ponad świątynię wyrasta ośmioboczna sygnaturka zwieńczona hełmem. Wnętrze ożywia bogata polichromia z motywami roślinnymi, która rozkwita na stropie oraz późnobarokowy ołtarz.
Obecna realizacja gotyckiego kościoła została wykonana ok. 1476 roku a później przebudowana w latach 1613 i 1689 oraz restaurowana w 1903 i 1959 roku. Do rzędu unikatowych należy drewniany strop ozdobiony malowidłami o tematyce roślinnej. Kunsztowne dzieła baroku stanowią istotny element wyposażenia wnętrz np. ambona, na której przedstawiono postaci czterech ewangelistów oraz stalle.
Wznoszący się obecnie kościół o cechach gotyckich powstał w XVI wieku. Datą granicząca w dziejach świątyni był rok 1846- wówczas budynek strawił pożar. Kościół został rychło odbudowany. Na uwagę zasługują kamienne sakramentarium oraz symboliczny dzwon Pokoju i Pojednania. Do 1975 roku kościół był wyłączony z użytku publicznego.
Kościół filialny wzniesiony w 1909 roku, o czym zaświadcza data na chorągiewce. Posiada formę neoromańską, jest orientowany i założony na planie prostokąta z salowym wnętrzem oraz pięciobocznie zamkniętym prezbiterium.
Ten kościół z kamienia nosi znamiona stylu gotycko- renesansowego. Najstarsze części budowli pochodzą z połowy XVI wieku. We wnętrzu nie sposób pominąć gotyckiego portalu z piaskowca i żelaznych drzwi z XVI wieku oraz stacji Drogi Krzyżowej.
W XIX wieku poza południową granica cmentarza wzniesiono pierwotnie ewangelicki, a obecnie katolicki kościół pw. św. Józefa Oblubieńca. W ołtarzu głównym znajduje się jego figura.
Jest to świątynia neogotycka. Pierwotnie kościół był prawdopodobnie drewniany- z upływem lat dokonano wielokrotnej przebudowy świątyni. Obecnie kościół jest murowany, posiada cechy stylu neogotyckiego. W latach 1988- 1992 został rozbudowany- wzniesiono nawy boczne i przód świątyni.
Świątynię wzniesiono ok. 1219 roku w stylu romańskim. Na początku XVI wieku poddano ją przebudowie, nadając jej rozpoznawalne cechy stylu gotyckiego. W prezbiterium, podbitym drewnianym stropem, znajduje się barokowy ołtarz główny. Całości wystroju dopełniają organy.
Kościół prawdopodobnie zbudowana w końcu XIV wieku a rozbudowano i konsekrowano w 1491 roku. Późnośredniowieczna świątynie w roku 1552 rozbudował o zakrystię i wieżę Jakub Droschius. Do dziś funkcjonują tam 12- głosowe organy. W prezbiterium znajduje się neogotycki ołtarz główny. Ołtarz boczny reprezentuje styl rokoko.
Budowla została wzniesiona na przełomie XV i XVI stulecia. Pierwotnie świątynia była jednonawowa. Obecnie jest wzniesiona z kamienia łamanego na planie krzyża greckiego. Wnętrze zdobią głównie nagrobki pochodzące z XVI- XVII wieku.
Był to kościół o charakterze obronnym, w stylu romańskim. Można przypuszczać, że jego początki sięgają przełomu XII i XIII wieku, albo i wcześniej, kiedy to Pełcznica należała do Komesa Imbrama- bliskiego doradcy księcia Henryka Brodatego. Obecnie ruina.
Początki obiektu sięgają XII wieku. W 1224 roku drewniany kościółek wraz z wiernymi spalili Tatarzy. Kościół odbudowana w kilka lat po pożarze. Po II wojnie światowej, w czasie renowacji wnętrz odkryto cenne malowidła z XIII- XIV wieku. W 2007 roku został odrestaurowany fresk św. Krzysztofa i barokowy ołtarz główny.
Pierwsze wzmianki dotyczące tego kościoła sięgają lat 1776- 1779. Został zbudowany wg projektu niemieckiego architekta Chrystiana Schultza. Uwagę zwraca wysoka, niespełna 76-metrowa wieża zwieńczająca kościół. We wnętrzu znajdują się zabytkowe organy.
Jego historia zaczyna się w XIII wieku. W 1774 roku pożar zniszczył świątynię. Pozostało jedynie prezbiterium, którego ściany boczne są najstarszą, jeszcze romańską częścią obecnego kościoła. We wnętrzu duże wrażenie robi renesansowy ołtarz i ambona z baldachimem z XIX wieku.
Kościół parafialny wzniesiony został w 1872 r., restaurowany w latach 1974-1976, neogotycki, poprotestancki.
Kościół murowany, wzniesiony na przełomie XV/XVI wieku, rozbudowany w XVIII wieku. Na szczególną uwagę zasługuje gotycki tryptyk w ołtarzu głównym z 1512 roku. Część środkowa przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem w otoczeniu św. Barbary i Katarzyny, skrzydła - postaci patronów i sceny z życia Marii. Predella zawiera scenę "Złożenia do grobu".
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi 1318 r. Obecna forma wzniesiona w XIV, przebudowany około 1500 roku i powtórnie około XVIII. Orientowany, murowany, jednonawowy z prostokątnym prezbiterium nakrytym sklepieniem krzyżowo - żebrowym.
Kościół filialny p.w. Wniebowstąpienia Pana Jezusa z XV wieku, przebudowany w XVIII wieku i na początku XX. Jednonawowy, murowany z prostokątnym prezbiterium - podpartym przyporami - nakryty sklepieniem krzyżowo - żebrowym. Na uwagę zasługuje zabytkowa chrzcielnica i XVI - wieczny obraz malowany na desce obraz, przedstawiający "Sąd Ostateczny".
Kościół filialny zaślubin NMP, wzmiankowany w 1408 r., w obecnej formie wzniesiony około 1581 roku, przebudowany w XIX wieku.
Jest to budowla orientowana, murowana, jednonawowa, z wieżą na osi i prezbiterium przesklepionym krzyżowo. Na zewnątrz zachowało się kilka renesansowych epitafiów, wewnątrz natomiast barokowy ołtarz główny i renesansowy nagrobek fundatora świątyni (1581) i jego żony (1578).
Kościół parafialny p.w. Nawiedzenia NMP, wzmiankowany w 1335 r. Obecny wzniesiony w 1792 roku, w tylu barokowym, przebudowany w 1844 roku.
Murowany, założony na planie prostokąta, jednonawowy, z wieżą, półokrągłym prezbiterium ,kruchtą.Wnętrze nakryte pięcioprzęsłowym sklepieniem żaglastym, wspartym na przyściennych filarach . Wyposażenie wnętrza - barokowe. Rzeźbiona ambona pochodzi z II połowy XVIII wieku. Z zewnątrz, we wnękach znajdują się trzy rzeźby ustawione na załamanym gzymsie a wejście rymuje portal.
Zdobią go dwa wspaniałe portale gotyckie z różowego piaskowca. Konserwowany w latach 1994- 1997, posiada resztki kamieniarki romańskiej oraz odkryte w 1996 roku fragmenty malowideł gotyckich i barokowych. Wewnątrz epitafia miejscowych rodzin szlacheckich.
Gotycki kościół pochodzący z połowy XV wieku, a przebudowany w XVI. Wewnątrz w posadzce gotycka płyta nagrobna Schindla z 1473 roku. Na zewnątrz pod dachem konsole w postaci ludzkich głów. W murze krzyż pokutny z wyrytym nożem.
Ten gotycko- barokowy kościół po raz pierwszy wymieniono w 1373 roku. W 1792 roku przeszedł przebudowę, a w 2000 r. renowację. W ścianie kościoła znajdują się trzy piaskowcowe płyty nagrobne z początku XVII wieku.
Kościół gotycki z XIII wieku. Na wschodniej ścianie prezbiterium znajduje się 5 dobrze zachowanych renesansowych nagrobków figuralnych , właścicieli Wiadrowa i Grobli.
Kościół katolicki gotycki, zbudowany został w 1. poł. XIV w., przebudowany w XVII w. Konstrukcja ścian murowana z cegły i kamienia. Wieża kościoła w osi krzyżowo - żebrowym prezbiterium, z rzeźbionym zwrotnikiem Na wieży ciekawa attyka. Do najstarszych elementów wyposażenia należą: 2 wsporniki - maski w prezbiterium z 1. poł. XIV w., późnogotycka piaskowcowa chrzcielnica z 1. poł. XVI w., gotycki dzwon z 3 ćw. XV w, z XVII w. pochodzi drewniana ambona, piaskowcowa mensa ołtarzowa, ławki w nawie. XVIII – wieczne, wysokiej klasy artystycznej to obraz „Św. Trójca", stanowiący nastawę ołtarza głównego, oraz żyrandol z żółtego metalu w nawie.
Kościół powstał w 1784 roku jako świątynia ewangelicka i przebudowany został w 1910 roku. Zbudowany jest z cegły i kamienia. Wieża kościoła zakończona hełmem z latarnią pokrytą blachą. Nawę obiegają empory, które wraz z późnobarokowym ołtarzem głównym, wypełnionym rzeźbami świętych oraz prospektem organowym, tworzą jednolitą całość.
Pierwotnie był to kościół pw. Św. Piotra i Pawła - datowany już w 1283 r. Romański portal w południowej ścianie nawy stał się wzorem dla herbu Gminy Wądroże Wielkie.
Jest to XVIII-wieczny kościół barokowy z wieżą w osi i posiada półokrągłe prezbiterium oraz kruchtę. Mury kościoła pokryte są pięknymi malowidłami. Należy zwrócić uwagę również na ambonę, rzeźby i witraże.
Barokowy kościół wzniesiony w miejscu dawnej synagogi. W 1726 roku przeprowadzono tu generalny remont, nadając kościołowi obecny wygląd.
Kościół Pokoju został wzniesiony na drewnianej konstrukcji ryglowej. Nawę wypełniają empory, na których umieszczono ponad 140 malowideł przedstawiających sceny Starego i Nowego Testamentu, przyrodę, okoliczne zamki. Empory zostały przyozdobione herbami rodowymi. W kościele na uwagę zasługują: drewniana chrzcielnica z 1656 roku oraz trzy konfesjonały i ołtarz wykonany w 1672 roku. Wpisany na listę UNESCO.
Obecna postać kościoła powstała w latach 1330-1370. Kościół jest budowlą orientowaną, trzynawową, typu halowego, z silnie wydłużonym prezbiterium zamkniętym poligonalnie. W fasadzie zachodniej znajduje się wieża, zwieńczona namiotowym dachem.
Po raz pierwszy wzmiankowany był w 1695 roku. Kościół ma wystrój barokowy, większość wyposażenia powstała w XVIII wieku. Obraz z ołtarza głównego „Koronacja Marii Panny" namalowany został w warsztacie Michała Willmanna.
Kościół ten upamiętnia zmarłego w 1899 roku Ernesta Alfreda hr. Von Matuschaka – Toppalczan (jednego z właścicieli Pszczyna). Jest to jednokondygnacyjna budowla z kryptą, utrzymana w stylu neogotyckim.
Czas powstania późnoromańskiego kościoła określa się na połowę XIII wieku. Częściowo przebudowany w 1600 roku, gruntownie odrestaurowany w 1852 roku, uszkodzony w 1945, odnowiony 1 972 roku. Od północy i południa zachowały się portale kamienne, w prezbiterium zaś gotyckie przyścienne sakramentarium.
Kościół pochodzi z około 1335 roku, wzniesiony z kamienia i cegły. Jest to budowla orientowana, jednonawowa z prostokątnym prezbiterium i przylegającą od zachód wieżą z zegarem słonecznym. W podłodze kościoła znajdują się cztery płyty nagrobne z końca XV – początku XVIII wieku, zawierające prochy kolejnych właścicieli Łażan. Wewnątrz świątyni zachowały się renesansowa chrzcielnica oraz neobarokowy ołtarz.
Kościół został wzniesiony w 1522r.z kamienia łamanego i cegły, salowy z prostokątnym, dwuprzęsłowym prezbiterium. Od strony południowej do kościoła dostawiono czworoboczną wieżę oraz kaplicę nakrytą sklepieniem gwiaździstym. We wnętrzu m.in. gotyckie, kamienne sakramentarium, renesansowa chrzcielnica.
Kościół został wzniesiony w XVIII wieku w stylu późnoromańskim, z dobudowanymi od południa i północy barokowymi kaplicami. Wewnątrz kościoła gotyckie kamienne sanktuarium oraz piękne barokowe ołtarze.
Świątynia z czerwonej nieotynkowanej cegły, powstała w 1919 roku. Budowla o cechach neogotyckich z transeptem oraz asymetrycznie wybudowana wieżą zakończoną iglicowym hełmem. Najstarszym detalem w kościele był obraz „Święta Barbara", namalowany w XVIII wieku.
Wymieniony został w 1318 roku, gruntownie przebudowany w renesansie. Zakrystia mieści ciekawe renesansowe nagrobki. Portal gotycki ostrołukowy z datą 1579. Sklepienie ceglane typu krzyżowego oparte na kamiennych wspornikach. Ławki w kościele pokryte są imitującymi intarsję motywami roślinnymi oraz sentencjami z Biblii.
Gotycka budowla zbudowana pierwotnie na planie krzyża greckiego posiada wieżę w formie wczesnogotyckiej i zakrystię dobudowaną na południu. W wieży zachował się jeden dzwon z 1506. W świątyni znajduje się charakterystyczne dla tego okresu sklepienie krzyżowo-żebrowe, zachowane do dziś w części gotyckiej, kapitele zdobi dekoracja roślinna. W kościele znajduje się drewniana, barokowa ambona z 1619, zdobiona postaciami czterech ewangelistów. Jest to najstarszy przedmiot w kościele. Ambonę zdobią też sceny z Biblii oraz wizerunki Chrystusa, Mojżesza i Melchizedecha. Gotycki ołtarz główny pochodzi z 1875 , ołtarz serca jezusowego z 1894 oraz ołtarz maryjny z 1894. Stację drogi krzyżowej pochodzą z 1893 a organy z 1895. Kościół parafialny wpisany jest do rejestru zabytków.
Kościół zbudowany w stylu gotyckim, z przełomu XV/XVI w. W prezbiterium znajduje się żebrowe sklepienie przeskokowe, w nawie strop drewniany polichromowany. Ostrołukowy portal wejściowy i późnogotycki w przejściu z prezbiterium do zakrystii. Barokowa ambona i ołtarz główny, ponadto nad wejściem manierystyczny obraz na desce, pochodzący z XVII w. Z zewnątrz kilka renesansowych epitafiów i stary grób z polskim nazwiskiem.
Budowę neogotyckiego kościoła rozpoczęto w 1826 roku. Świątynia imponuje wspaniałą architekturą.
Kościół został wzniesiony w 1909 roku z fundacji miejscowego ziemianina- Eugena von Witerscheima. Po wojnie był używany jako magazyn papieru. Pod gotyckim sklepieniem prezbiterium znajduje się witraż ze sceną Bożego Narodzenia. W 1997 roku kościół wzbogacił się o chór- rok później umieszczono we wnętrzu nowy ołtarz główny z tabernakulum.
Gotycka budowla została wzniesiona w końcu XIII wieku. Częściowej przebudowie uległa w latach 1706- 1708. We wnętrzu zachowały się dwa nagrobki z połowy XVII wieku. Kościół jest orientowany, murowany i jednonawowy.
Prawdopodobnie kościół został wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku i przebudowany prawie 200 lat później- już na styl gotycki. Wiek XVIII przyniósł kolejną przebudowę- podwyższono wieżę, zainstalowano dzwony. Wnętrze świątyni wzbogaca neogotycki drewniany ołtarz z XIX wieku. Świątynia posiada także dwa ołtarze boczne oraz organy z 1879 roku.
Gotycki kościół został wzniesiony z kamienia w drugiej połowie XIV wieku- nie zachował jednak swojej pierwotnej postaci. Został przebudowany w XVI wieku i naznaczony cechami neoklasycyzmu. O bogaty wystroju świadczą pozostałości polichromii ściennej z XVII wieku i datowany na ten okres późnorenesansowy ołtarz.
Kościół pochodzi z początku XIV wieku. Wyposażenie świątyni jest w stylu barokowo-renesansowym.
Kościół został zbudowany w latach 1828-1832 w stylu klasycystycznym.
Kościół pojawia się na kartach historii w 1283 roku. W XVI wieku wzniesiono prostokątne prezbiterium obecnego kościoła. W roku 1682 dobudowano nawę o trzech przęsłach. W 1996 roku zainstalowano dwa nowe dzwony. Wnętrze zachowało barokowy i rokokowy wystrój. Styl ten można najwyraźniej odczytać w konstrukcji i zdobnictwie ołtarza oraz ambony.
Świątynia została postawiona w 1283 roku jako fundacja miejscowych właścicieli- rodziny Stoszów. Budowla nie przetrwała jednak próby czasu- na jej miejscu w latach 1763- 1781 wzniesiono w stylu barokowym obecny kościół. Jednonawowy, murowany kościół o sklepieniu kolebkowo- lunetowym posiada w znacznej części wyposażenie barokowe: ambona, chrzcielnica, ołtarz główny.
Niewielki kościółek powstał w 1709 roku. Obecna- barokowa świątynia powstała na miejscu pierwotnej- drewnianej w latach 1729-1731 z inicjatywy cystersów. Była to konstrukcja założona na planie prostokąta, z wieżą na osi fasady zachodniej i dwiema kaplicami.
Murowaną świątynię wzniesiono w XV wieku. Została ona gruntownie przebudowana w 1775 roku i odrestaurowana w 1972- po zniszczeniach wojennych. Posiada jedna nawę, zaś w wewnętrznej przestrzeni nie ma wydzielonego prezbiterium. Między oknami witrażowymi znajduje się wizerunek przedstawiający św. Patrona wspólnoty oraz dewiza jego męczeństwa- „Nie ma większej miłości, jak oddać życie za przyjaciół".
Wzmiankowany jest po raz pierwszy w rejestrze w 1335 roku. Obecny późnobarokowy w latach 1830 i 1871 (remontowany w 1920 i 1964). Jest to obiekt murowany, założony na planie krzyża greckiego. Wnętrze nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami. Barokowy wystrój wnętrza pochodzi z okresu budowy obiektu. Wokół kościoła zachowało się szereg płyt epitafijnych, w tym jeden z dużym herbem rodu Świnków.
Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła pochodzi z XIII wieku. Budowniczowie nadali mu posmak stylu późnogotyckiego. Pierwsza większa przebudowa datowana jest na wiek XVIII, kolejna to lata 1906- 1908. Podwyższono sklepienie, odbudowano zakrystię i poszerzono środek kościoła, nadając mu kształt krzyża. Wnętrze świątyni zdobią późnobarokowe drewniane ołtarze boczne. W centrum kościoła znajduje się ołtarz z wizerunkiem św. Michała Archanioła.
Świątynię wzniesiono w 1500 roku, nadając jej cechy stylu renesansowego. Kościół restaurowano w roku 1830 i 1871. Budowla założona jest na planie krzyża greckiego- wnętrze nakrywa sklepienie kolebkowe.
Pierwsze wzmianki o świątyni pojawiają się ok. 1318 roku. Obecną- murowaną budowlę wzniesiono w 1500 roku w stylu renesansowym. Wnętrze kryje barokowy ołtarz z gotycką rzeźbą Madonny. Istotnymi elementami wyposażenia są obrazy olejne z 1498 roku wykonane na desce.
Późnogotycki kościół pochodzący z XVI wieku. Od strony zachodniej góruje nad nim wieża zwieńczona spiczastym hełmem. Wnętrze tego murowanego kościoła nosi znamię barokowego przepychu. Pięknie prezentuje się bogato zdobiony ołtarz oraz XV wieczna rzeźba Madonny. Na początku lat 70 odkryto freski z przełomu XV i XVI wieku.
Kościół pochodzi z początku XVI wieku- ok. 1500 rok. Świątynia orientowana, jednonawowa, z prezbiterium na bazie kwadratu. Wnętrze kościoła stanowią trzy ołtarze i ambona wykonana w stylu klasycystycznym początku XIX wieku. Na przełomie XIX i XX wieku dobudowani wieżę.
Pierwsze wzmianki dotyczące kościoła parafialnego pochodzą z 1335 rok. Najcenniejszym skarbem tego gotyckiego kościoła są malowidła datowane na ok. 1360 r., unikatowe polichromia- święte postaci, sceny zbiorowe oraz cykl chrystologiczny.
Murowana świątynia, nosząca ślad stylu renesansowego, pojawiła się we wsi na początku XVI wieku. Później była kilkakrotnie przebudowywana. We wnętrzu zachowała się kamienna- gotycka chrzcielnica oraz cztery rzeźby Madonny. W ołtarzu głównym znajduje się wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Kościół zbudowano w 1857 r. – głównie dzięki staraniom ówczesnego proboszcza ks. Prascha. Świątynia wzrosła na fundamentach starej, kamiennej konstrukcji, posiadającej drewniany sufit oraz trzy dzwony. Sklepienie nad prezbiterium pokryte jest malowidłami przedstawiającymi Trójcę Świętą.